Historia Kostrzyna
Spis treści
Tereny dolnej Odry, a wśród nich również Kostrzyn, do roku 900 były we władaniu Pomorzan. W latach 900 - 1200 gród należał w większości do Polski. Wykorzystując położenie komunikacyjne (przejście przez Odrę) Mieszko I utworzył tu punkt strategiczny w wyprawie na Cedynię. Przygotowania do walk w Budziszynie prowadził w Kostrzynie Bolesław Chrobry.
Przez następne dwa wieki główną władzą na ziemiach nadodrzańskich byli Templariusze, Joanici i Krzyżacy. Od 1400 roku zaczęło się panowanie Brandenburgii. Istotne znaczenie w dziejach miasta odgrywała komora celna powstała w XIII wieku. Po jej założeniu miasto awansowało do miana stolicy ziemi kostrzyńskiej. Owa komora dostarczała zarówno miastu, jak i margrabiom sporych dochodów.
Zasadniczym momentem w dziejach Kostrzyna było uzyskanie praw miejskich. Lokacji dokonał margrabia Albrecht III ok. 1300 roku. Lokacja przyniosła miastu wypróbowane zasady rozplanowania przestrzennego, wprowadzała odrębne prawa miejskie, rosnącą autonomię, wyodrębniała prawnie i zrównywała ludność miejską.
W Kostrzynie i najbliższej okolicy koegzystowała ludność słowiańska i niemiecka (osadnicy). Ludność słowiańska stopniowo wypierana, zachowała jeszcze dość długo przewagę liczebną na wsi, zwłaszcza w pasie odrzańskim, gdzie zajmowała się rybołówstwem. Również w mieście przez dłuższy czas przeważała ludność słowiańska.